Mam dojrzałość a on młodość. I w zasadzie to powinno oznaczać, że frywolna młodość nie powinna przywiązywać uwagi do skarpet w sandałach, bo w sumie w młodości wszystko ujdzie, wolno więcej i nie należy się przejmować ani klasyką ani konwenansami. Ja zaś jako dojrzała i doświadczona, powinnam unikać sytuacji niewygodnych i nawet nie proponować tych skarpet, jako pogwałcenie klasyki i dobrego gustu. A jednak jest inaczej. Dlaczego?

To proste. Ja, niestety czy stety dojrzała, nie nastoletnia kobieta doszłam w swoim życiu do stanu „dojrzałości”, który przyniósł mi jedyną dobrą cechę - „wisimito”. I to jedyna dobra rzecz tego wieku. Wisi mi to, co kto powie, że mam skarpety w sandałach, i wisi mi to, że ktoś mnie za to skrytykuje i obejrzy się na ulicy. Liczy się dla mnie tylko to, że jest mi wygodnie, ciepło, komfortowo, dobrze. 

Wszystkiego innego zazdroszczę młodym. Marzeń, naiwności, wiary, że można w życiu góry przenieść, że będziemy wielkimi ludźmi, odkrywcami, że nasza skóra będzie jeszcze piękniejsza i jeszcze bardziej gładka, że możemy wszystko. Phi. Mogą wszystko, a nie mogą założyć skarpet do sandałów. Pewnie mi tego ci młodzi nie zazdroszczą, ale ja mam taki niesamowity i wyjątkowy komfort i poczucie „wisimito” i tak mi z tym dobrze. W końcu czasu nie cofnę.